Eind september, de eerste drukke – vaak stressvolle – weken van het nieuwe schooljaar zijn gepasseerd. Nu is er ruimte om terug te kijken op de fijne evenementen en om doelen uit te zetten voor dit gestarte jaar.

​Na twee maanden te kunnen werken van thuis uit (de privélessen liepen door in de zomer), tijd om nieuw repertoire te studeren en ook zeer welkome vakantiedagen te hebben gehad; was het eind augustus terug in het schoolsysteem springen. Mijn gevoel om terug te starten was dubbel, fijn om mijn collega’s en leerlingen terug te zien, maar ook veel weerstand voor de stress, terug in een structuur moeten passen. Nu de leerlingen allemaal geplaatst zijn, zij ook blij zijn me terug te zien en met een big smile het klaslokaal verlaten, is die weerstand verdwenen.
Deze maand kreeg ik de kans om op verschillende evenementen mezelf te tonen als zangeres en muzikant.

​Zo zong ik op 1 september de artiestenmis in de basiliek van Hasselt. Enkel een korte repetitie met organist Isabella Bikkembergs voor de aanvang van de mis en dan klaar om de mooie muziek van Wagner, Bach en Fauré te laten klinken. Zingen in de akoestiek en atmosfeer van de basiliek of kathedraal, geeft me extra input om deze muziek te vertolken. De lovende reacties van de aanwezigen deed mijn muzikantenhart groeien 🙂

​

In het kader van mijn afstudeerproject (Verbinding, april 2020, zie andere blogtekst) geef ik huiskamerconcerten. Zo’n eerste concertje mocht ik op 7 september geven in de gezellige ‘huiskamer’ bij All about Eve. – All about Eve is een conceptstore met natuurlijke huidverzorging en cosmetica, gecombineerd met een zaakje waar je superlekker vegan gerechten kan eten. –


​Spannend vond ik dat wel, de groep mensen gaan toespreken en vertellen over mijn project, de (pop) liederen zingen die mij raken en waar ik verbinding mee voel. Maar ik genoot van elk moment dat ik kon delen met dit fijne publiek.

​Een week later kon ik ditzelfde programma van het huiskamerconcert, aangevuld met extra covers, gaan zingen op de kleine ring van Hasselt tijdens autoloze zondag. Langs ‘de langste veggietafel’, een initiatief van EVA Limburg, mocht ik mijn muziek zingen voor de voorbijgangers en de mensen die hun lekkere vegetarische maaltijd aten aan deze tafel. Diezelfde avond zong ik ook nog tijdens de mantra avond georganiseerd door Tine Peeters. Tijdens zo een mantra cirkel worden verschillende mantra’s eerst voorgezongen en dan met de hele groep samen gezongen. Dit geeft een heel verbindende energie, met jezelf en met de groep door het samen zingen van de teksten in het Sanskriet. Ik ben heel dankbaar dat dit de afsluiter mocht zijn na de drukke weken.

​Het was extra druk de combinatie van de podium kansen, naast het werken als coach en leerkracht. Maar het gaf me ook veel energie, dit is wat ik graag doe; zingen voor publiek, de mensen raken met mijn stem, in welke muziekstijl dan ook. Ik voel dat er steeds meer vrijheid in mijn stem komt, improviseren en mijn stem laten klinken zoals ze komt, geeft me zo een gevoel van vrijheid en van kracht, wat ik steeds meer wil gaan ontdekken en ontwikkelen. Deze bevrijding van mijn stem is ook een grote meerwaarde voor mijn klassieke repertoire, waardoor ik met meer expressie kan zingen.
Daarmee is mijn doelstelling voor dit schooljaar gezet, de kracht en energie vinden in mezelf. Om de combo (studeren – werken) vol te houden, ook neen te kunnen zeggen en daardoor  ja aan mijn eigen gezondheid. Blijven werken aan de integratie van mijn stemtechniek gecombineerd met de vrijheid. Een vrijheid die ik ook in mijn dagelijkse leven wil toepassen vanuit mijn eigen kracht. Klaar voor een schooljaar vol ontwikkeling, persoonlijk, als leerkracht en als muzikant.

​Na een druk schooljaar vol lesgeven, studeren en zingen, was het tijd voor vakantie. Voor deze zomer zocht ik naar een yoga stage als (gedeeltelijke) invulling van mijn soloreis, op een zonnige Europese bestemming aan de zee. Met de “yoga et voix” stage op het Griekse eiland Egina, vond ik veel meer dan ik had kunnen zoeken.
Deze blog schrijf ik vanop het balkon van mijn studio (voor deze 4 dagen) op het eiland Agistri, met zicht op de ondergaande zon op de zee. Intense gelukkige emoties ervaar ik deze moment, niet alleen door hier op dit paradijsje te zitten, maar ook door de voldoening die ik ervaar na de gevolgde stage.

Elke ochtend een sessie yin yoga van docente Laureanne, gaf me de verbinding met mijn lichaam op een krachtige maar zachte manier. Wat een ontdekkingen tijdens de lessen boventoon zingen! Docent Iannis leerde me mijn stem als instrument op een andere manier te bekijken. Het dagelijkse klankbad dat we kregen doordat Iannis onze stemmen zo samen te liet klinken dat we veel boventonen konden horen. En het meest keek ik dagelijks uit naar de workshop improvisatie en chansons du monde bij docente Claire. Het plezier dat ik mocht ervaren door de vrijheid te vinden in mijn stem tijdens het improviseren. Ook kwam er elke workshop een nieuw wereldlied bij, Frans, Arabisch, Grieks en Afrikaans lieten ons reizen naar andere bestemmingen.

​Maar deze enthousiaste gevoelens had ik niet aan het begin van de stage. Alles in het Frans was veel moeilijker en vermoeiender dan ik me had voorgesteld. Daardoor waren de lessen extra intens doordat mijn concentratie ook naar de taal moest gaan. Ik was zo blij als ik tijdens de namiddag siësta op mezelf kon zijn en gaan zwemmen in de zee, want het constant in de Franse groep zijn vroeg heel veel energie. Na 2 dagen maakte ik de klik om ervoor te gaan, erin te duiken en alles op te nemen. De openheid en geduld in de groep van 5 dames en 3 teachers was een grote steun.
​

Alles wat ik tijdens deze 5 daagse stage geleerd heb, mocht tot uiting komen tijdens een avondje zingen in de bar waar plaatselijke muzikanten wekelijks samen komen om te musiceren. En wat was dat dan, dat ik geleerd had, vroegen mijn mede stagiairs toen ze me eerst vol verwondering Fauré hoorden zingen, popsongs met 2de stem en samen improviseren met Iannis, Claire en Laureanne.

Wel ik weet hoe te zingen en hoe mijn stem juist te gebruiken, hoe een lyrisch lied te interpreteren. Maar ik zocht naar vrijheid, meer variatie (zonder vibrato, resonanties) in mijn stem, durven! En dat vond ik, stoppen met denken altijd mooi te willen zingen of de juiste noten te zingen. Mijn stem laten vloeien zoals het komt, van binnenuit, expressief naar buiten. In lyrische (klassieke) muziek zal ik nog steeds denken aan juiste noten zingen, maar ook daar wil ik graag deze vrijheid meer gaan exploreren.

​Wat een energie en kracht dat ik heb mogen ontvangen op zo een korte tijd. Het exploreren, letterlijk bevrijden.  Het contact met de natuur was er al tijdens het dagelijkse zwemmen in zee, maar was nog veel sterker tijdens een bewuste wandeling en meditatie in een oude olijfboomgaard. Souvenirs die ik graag meeneem naar mijn dagelijkse leven thuis, maar nu eerst nog genieten van een enkele dagen Griekse zon en ontwaken en gaan slapen met het geluid van de golven van de zee.
​

Nog steeds nagenietend van de verbindende en inspirerende muziek, dans en poëzie performance, waar ik als zangeres en gitariste deel van kon uitmaken. Met mijn voeten in het water aan de vijver van de Japanse tuin, musicerend terwijl de dansers 1 voor 1 of in duet, met mij in dialoog gingen.
Toen Yentl van AYU compagnie me contacteerde met de vraag om hieraan mee te werken, was mijn antwoord meteen ja. De prachtige setting in de Japanse tuin, samenwerken met topdansers en muzikanten. Maar ook onzekerheid, ik zou serieus uit mijn comfortzone moeten komen, geen partituur, improviseren en inspelen op wat er rond mij gebeurt. 
Graag ging ik deze uitdaging voor mezelf aan en ging ik op zoek naar ‘kapstokken’ (bestaande klassieke muziek/popnummer/mantra) van waaruit ik kon gaan improviseren gedurende 45 minuten.  Ik ontdekte dat ik deze manier van vrij muziek maken, zingend en spelend heel fijn vind, bevrijdend. Het blijft moeilijk om de klassieke structuur los te laten, maar als ik mijn flow vind, reageert mijn stem op de gitaar en vice versa. Een ontdekking die ik graag nog verder uitbouw, combinatie klassiek zang en gitaar, want daar ligt mijn scholing maar ook mijn sterkte.
De dag van de performance heb ik als heel verrijkend ervaren; kennismaken met de 3 dansers, medemuzikant en verteller; voor het eerst samenkomen. Het vertrouwen in zichzelf en in elkaar dat het we samen iets moois gaan creëren. Dat zorgde ervoor dat ook ik het vertrouwen had in mezelf om me als muzikant te tonen. Voetjes aardend in het water hielp ook 🙂
Mijn (groot) afstudeerproject draait om verbinding, mijn zoektocht daarnaar, hoe alles in beweging is in ons leven. Ik vond de performance van vrijdag daar zo een mooi voorbeeld van. Letterlijk de beweging in de prachtige dansen die ik heb mogen aanschouwen. Hoe ik verbinding kon maken met mezelf, mijn stem, de natuur, met de anderen. Dit smaakt naar nog! ​
​

Als kind denk je niet te veel na, je volgt je eigen lichaam. Als je zin hebt om te spelen, doe je dat, als je zin hebt om te dansen, doe je dat, als je lichaam aangeeft te rusten, doe je dat. Als opgroeiende tiener werd ik me meer bewust van mijn lichaam, het in conditie willen houden door de zwemlessen en trainingen, confrontatie met mijn lichamelijke grenzen in de balletles.



Ik herinner me vooral de voldoening na de inspanning en het gelukkig zijn door het bewegen.Later kwam de haat/liefde verhouding met mijn lichaam, het veranderen door de hormonen, levensstijl. Volgens mijn hoofd paste mijn lichaam niet meer binnen het ‘ideaalbeeld’. Me goed voelen met mijn lijf dat me gegeven is, kwam pas na de acceptatie. Mijn lichaam is niet wie ik ben, maar wel mijn klankbord waarnaar ik mag luisteren en zorg voor dragen, uit liefde.

Als muzikant word ik ook geconfronteerd met mijn lichaam, gespannen spieren in mijn bovenrug en schouders, door de houding tijdens urenlang gitaar studeren. Eerst was er een gevecht, blijven doorgaan, lapmiddeltjes voor die pijnlijke nek, schouders en rug. Nu probeer ik te zorgen voor mijn lichaam via ontspanning wanneer nodig, oefeningen voor bewegelijkheid en kracht, zodat ik in een goede houding gitaar kan spelen.

Als zangeres ging dat bewustzijn van mijn lichaam nog een stap dieper (letterlijk, door het gebruik van bekkenbodemspieren ;)) . Ons instrument zijn niet enkel die kleine stembanden, het is ons hele lichaam dat we bespelen als een instrument. Als ik het vergelijk met een gitaar, zijn onze stembanden de snaren, ons lichaam de klankkast. Zonder een goedgebouwde body van de gitaar, klinken die snaren niet. Als er geen connectie is tussen ons lichaam en de stembanden, kunnen de klanken niet resoneren.

In een eerdere blogtekst schreef ik al over de wisselwerking tussen yoga en zang, daar wil ik nu nog eens op terug komen. Hoe langer ik bezig ben met yoga en me er meer in verdiep, hoe meer verbinding ik vind in mijn leven en als zangeres. Yoga leert me focussen, leert me te aanvaarden wat is, geeft me lichamelijke kracht maar leert me ook loslaten, leert me zijn.

Mijn eerste benadering naar zang was vrij technisch en instrumentaal, vanuit het denken en analyseren. Nu mijn zangtechniek steeds verder vordert, kan ik gaan vertrouwen op mijn lichaam en gaan voelen. Deze techniek blijft zeker een belangrijk onderdeel als ik zing, maar daarnaast mag ik het soms ook loslaten, de lucht laten stromen, voelen dat de klanken van diep binnen in mij komen en zo vol overgave muziek maken.

​Hoe mooi is het als je met je lijf dat je gekregen hebt, kan doen wat je graag doet EN als je door wat je graag doet, verbinding vindt met je lichaam. Hiervoor ben ik een dankbaar persoon, dat ik dit mag ervaren in mijn groeiproces. Laten we dansen, zingen, lachen, … genieten van onze aanwezigheid in het hier en nu.

​Als gitariste is het nooit mijn doel geweest om concertgitarist te worden, ik geef mijn passie voor het instrument graag door via het lesgeven. Daarnaast hou ik er nog steeds van om in mijn coconnetje te zitten en mijn favoriete gitaarmuziek te spelen.

​Als zangeres wil ik wel op dat podium gaan staan, het publiek raken met mijn stem en muziek waarin ik me persoonlijk kan uitdrukken. Mijn masterstudie in Mons brengt me weer dat stapje dichter bij het podium. Nieuwe muziek leren zingen en brengen, zowel in de individuele zangles als tijdens de les kamermuziek. Via kleinere klasconcerten en openbare concertproeven, podiumkansen krijgen en ervaring opdoen. Ook onderdeel van het behalen van een masterdiploma is een thesis schrijven of een interdisciplinair artistiek project realiseren. Lang moest ik niet denken over welke keuze ik hierin zou maken, zoals gezegd, wil ik als zangeres op het podium staan.

Toen ik 7 jaar geleden begon aan een bacheloropleiding in zang, wou ik in de opera zingen. Aan het conservatorium van Maastricht kreeg ik via de operaklas, de kans hierin ervaring op te doen. Het was een erg grote stap voor mij om een rol te spelen op het podium. Gaandeweg lukte me dit steeds beter en ging ik het ook echt leuk vinden om de aria te zingen én te spelen. Maar de meeste verbinding voel ik bij het lied, een gedicht op muziek gezet. Gedichten over natuur, liefde, het leven met zijn mooie en minder mooie kanten. Zo wil ik als zangeres de vertolker zijn van de tekst, die door de muziek zo rakend klinkt.

Vandaar dat mijn programmakeuze voor het concert (artistiek project) 2 liedcycli zijn: “Wesendonck lieder” van Richard Wagner en “To be sung upon the water” van Dominick Argento”. In beide liedcycli komt het thema natuur aan bod, en een vergelijking met de zin van ons bestaan.  Als ik zing roept de tekst ook vele beelden in me op, daarom ga ik samenwerken met een graffitikunstenaar om deze beelden tot leven te laten komen.

​Concreet ga ik dit concert uitvoeren in het voorjaar van 2020, éénmaal in het historische stadhuis van Hasselt en éénmaal in Brussel/Wallonië, als mijn proef voor het project. Om het project financieel haalbaar te kunnen maken, de vergoeding van muzikanten en kunstenaar, drukwerk,… ga ik in het jaar 2019 huiskamerconcerten geven, waarin ik lichte muziek zing en mezelf begeleid op gitaar. Zo creëer ik voor mezelf  kleine podiumkansen, en bouw ik mijn ervaring hierin op, om in april 2020 vol vertrouwen op het podium te gaan staan.

Het leven geeft zoveel input en ik wil van alles proeven en ervaringen opdoen. Daarbij wil ik ook alles goed doen, een goede leerkracht zijn, een goede student, een goede vriendin of familielid, een goed koorlid. Tot het teveel is en dan laat mijn lichaam dat heel duidelijk weten. Zoals mama het me zei “als Nele alles wil doen, valt ze in panne”. Deze week was het terug zover, mijn lichaam dat halt zei.  Hierdoor mocht ik de keuze maken, alle avonden gaan repeteren en concerten doen met het koor; of rust en voor mezelf zorgen. Een moeilijke keuze, want ik wil geen zwakte tonen, ik wil niet teleurstellen (de dirigent, mede koorleden en mezelf).  Toch ben ik blij met de waarschuwing van mijn lichaam, hierdoor kreeg ik de ruimte om voor mezelf te gaan zorgen.

Maar zoals een goede vriendin me zei, 1 dag rust is een tijdelijk lapmiddel als je aan dit tempo blijft doorgaan. Ik mag proberen meer die balans te vinden, waardoor ik niet in panne val. Het mag wat trager gaan, niet altijd ja zeggen, niet alles vol plannen. “Hij leed aan de ziekte van hen die zich schuldig voelen als ze niet werken; zolang je werkt hoef je het leven niet in de ogen te kijken”,  (uit “De schaduw van de wind” van Carlos Ruiz Zafon) een zin die een vriend me doorstuurde en deze kwam binnen. Door bezig te blijven, ook al is het met dingen die ik echt graag doe, het blijft een beetje weglopen om naar mezelf te kijken en gewoon te zijn.

Het is niet mogelijk om alles aan de kant te zetten om naar mezelf te gaan kijken, er zijn verantwoordelijkheden in mijn job en rekeningen die ik hoor te betalen. Maar daarnaast is het ook mijn verantwoordelijkheid om voor mezelf te zorgen. Mijn keuze om bij het octopus koor te gaan zingen, was grotendeels ook een invulling van mijn vrije tijd. Ik heb absoluut genoten van deze ervaringen, momenten dat ik niet in mijn hoofd zat en volledig opging in de muziek. Deze projecten zet ik nu on hold, zodat ik mijn energie kan opbouwen en gebruiken voor wat ik echt wil. Zoveel mogelijk halen uit mijn master zang opleiding en deze met succes afsluiten. Muziek zingen dat ik kies en brengen voor publiek, dat is mijn droom. Deze droom zal werkelijkheid worden in de vorm van mijn interdisciplinair project (april 2020 historisch stadhuis Hasselt) daarover later meer 🙂

​Dus meer lege momenten in de agenda, tijd om de natuur in te gaan, tijd om te lezen, te schrijven, yoga, te zijn. Hierdoor zal ik in mijn eigen kracht kunnen staan, de kracht en het vertrouwen dat ik voel nodig te hebben om op het podium te gaan staan. Ik geloof er in, alles is al goed 🙂

​

​Deze zomer was er geen grote verre reis voor mij, thuis genoten van de rust, een aantal enthousiaste leerlingen mogen ontvangen en plezier gemaakt in eigen stad. Ook ging ik er even tussenuit tijdens leuke citytrip en heb ik me 10 dagen muzikaal laten onderdompelen op het Orlando festival.






Tijdens dit Orlando festival heb ik mogen deelnemen aan de masterclass zang bij Axel Everaert. Ik had er zo’n zin in om nog eens 10 dagen intensief met mijn stem bezig te zijn en les te krijgen van de docent die me al zoveel bijbracht. Alle verwachtingen werden ruimschoots ingelost, 10 dagen optrekken met gelijkgestemden, intensief werken, geconfronteerd worden (“contra do, neen dat kan ik niet” 3 dagen later een contra ut op het concert), de interessante concerten mogen meemaken. En ik kan nog blijven doorgaan dat dit een topervaring was 🙂
Daar, tussen de oude muren van de abdij, vond ik terug hoe graag ik zing en hoe groot die honger is om bij te leren. Als ik op het podium sta en zing, verdwijnen alle zorgen en gedachten; hetzelfde gelukkig gevoel als ik ervoer tijdens mijn reis in Bali. De drang om hiermee verder te gaan was weer helemaal aangewakkerd en groter geworden. Sinds ik 3 jaar geleden afstudeerde als bachelor voelde ik dat ik nog niet op mijn eindpunt was. Ik bleef thuis wel zingen, lesgeven, ontwikkelen, maar de drang bleef om uit te zoeken hoever ik kan gaan. Daarom besloot ik deze masterclass te volgen en dat is mijn beste beslissing geweest. Het voelde heel duidelijk dat ik daar op mijn plaats was en dat het deze weg is die ik wil inslaan.
Daar, tijdens het wandelen in het park rond de abdij, ontstond het idee om de master klassieke zang te gaan studeren in Mons, bij professor Everaert. Wat me vorig jaar tegenhield om in Leuven of Antwerpen te gaan studeren, ik wil mijn master bij hem afronden. Axel laat me zijn wie ik ben en haalt zo het beste in me naar boven. Zowel zangtechnisch als het zijn van een zangeres op het podium.
De studie ‘en français’ zal een uitdaging zijn, evenals het lange reizen heen en weer. Maar de energie die vrijkomt bij het wandelen door de pittoreske stad en het zingen in het karaktervolle conservatorium, maakt alles goed. En dankzij het geloof en steun door mijn familie en vrienden, vind ik ook moed om ervoor te gaan.
Tijdens de treinreis naar Bergen las ik deze tekst in het nieuwe boek van Eva Daelman, ‘omdat het kan’; voor mij de bevestiging dat ik een juiste keuze heb gemaakt.
“It doesn’t interest me what you do for a living. I want to know what you ache for – and if you dare to dream of meeting your heart’s longing. It doesn’t interest me how old you are. I want to know if you will risk looking like a fool – for love – for your dreams – for the adventure of being alive.”

​Na een rustigere periode ging ik er een paar maanden volledig voor, de motivatie was er om door de week me in te zetten voor mijn leerlingen en zondags naar Antwerpen te trekken voor een heerlijke duo of koorrepetitie. De goesting bruiste om nieuw repertoire in te studeren, want samen muziek maken, dat is nog leuker dan alleen. 

Elke kans om te zingen nam ik, ook al was dat midden in de drukke examenperiode op school, 2 concerten uitvoeren met octopus en op zondag ochtend nog 2 maal de mis gaan zingen. Mijn muzikantenhart leefde op door op het podium te staan en deel te kunnen uitmaken van het grote muzikale geheel.

Eind juni zou er weer iets moois op de planning staan, de 9de symfonie van Beethoven (Ode an die Freude) met het koor en orkest van de Munt, in de Bozar. Iets waar ik reikhalzend naar uitkeek, deze prachtige afsluiter van het schooljaar. Alle repetities kunnen meemaken, tot de week van het concert, toen werd ik wakker met een hese stem. Paniek, frustratie, angst, stress, alles ging er in me om. Een dag thuis rusten, maar dat loste het natuurlijk niet op. Een repetitie meegemaakt waar ikzelf braaf niet heb meegezongen; de volgende dag ging zingen terug een beetje, dus ik kon me niet inhouden om toch mee te zingen tijdens orkestrepetitie. Iets wat ik me de dag nadien meteen moest bekopen want ik voelde me terug bij af, mijn stem was weer bijna weg.

De frustratie was groot en ik stond voor een keuze, of half gaan meezingen, waarschijnlijk forceren en het daarna bekopen met kans op langere schade, of afzeggen. Paniek, twijfels, niemand willen teleurstellen, ze rekenen op mij. Maar ook twijfel in mezelf, dit was toch wat ik wilde, waarom werkt dat lichaam dan niet mee, waarom moet dat net nu voorvallen. Ik wou ook mezelf niet teleurstellen en de kans laten schieten. Toen ik de keuze maakte om af te zeggen, voelde het wel als de juiste voor mezelf. Als ik iets doe, wil ik het ook helemaal goed doen, half zingen hoort daar niet bij. En het risico om nog langer niet te kunnen zingen, dat wou ik mezelf ook niet aandoen.

​De vakantie van 2 maanden is vandaag gestart, thuis blijf ik wel leerlingen ontvangen en coachen. Maar nu, de eerste week even niet. Annuleren van lessen doe ik niet graag, ik stel mensen liever niet teleur, maar nu is het eerst luisteren naar mijn lichaam. 2 maanden ook tijd om te bedenken hoe ik het volgend schooljaar ga aanpakken, om dit scenario zo veel mogelijk te vermijden. Alles met mate, zelfs wat je graag doet 🙂

Als leerkracht word ik vaak geconfronteerd met motivatie en het gebrek ervan, zowel bij de leerling als bij mezelf . Het is vrij demotiverend om een leerling week na week te horen zeggen “ik heb geen zin, ik wil niet spelen, ik kan dat niet”. Maar, heb ikzelf elk uur evenveel zin om les te geven? Wil ik elke dag met evenveel goesting gitaarspelen of zingen? Geloof ik altijd in mezelf dat ik het kan? Neen. Zo wordt deze ‘probleemstelling’ in de les een spiegel voor mezelf en ga ik op zoek naar mijn eigen motivatie.

Ik ben gitaar gaan studeren om les te geven, om mijn passie te kunnen doorgeven. Na bijna 10 jaar aan de slag te zijn in het deeltijds kunstonderwijs, blijft er van die ‘passie doorgeven’ helaas vaak weinig over. Leerlingen willen dat alles leuk is en liefst niet te moeilijk, maar een instrument leren spelen vergt inspanning. Als leerkracht probeer ik er dan voor te zorgen dat ze ‘een lied kunnen spelen’ als leuk gaan beschouwen en dat dat hun motivatie wordt om te blijven oefenen. Als een leerling na 7 jaar elke week naar de les blijft komen en bij elk nieuw stuk zegt “dat is zo mooi, ik wil dat kunnen spelen”, dan weet ik dat als ik leerkracht in mijn opzet geslaagd ben en dat geeft enorme voldoening omdat die leerling uit zichzelf de motivatie heeft gevonden om te blijven spelen. Hieruit haal ik zelf mijn motivatie om te blijven lesgeven, deze succesverhalen, hoe klein ook, een glimlach van een kind omdat ze   ’s interklaas kapoentje’ kan spelen, is voldoende.

Tijdens mijn studies werd ‘gitaar spelen’ ‘gitaar studeren’, waardoor het soms een opgave werd om de gitaar vast te nemen. Ook zingen werd werken, elke dag bezig zijn met die stemtechniek en je stem als instrument onderhouden met alle bijbehorende confrontaties. Na het behalen van mijn diploma’s viel die wekelijkse prestatiedruk weg, maar daarmee viel ook de motivatie weg. Het heeft een hele tijd geduurd eer ik uit mezelf terug mijn gitaar vastnam en een nieuwe partituur voor mezelf instudeerde. Nu kan ik ervan genieten zelf een stuk te ontdekken en dat leren spelen, of eentje uit de oude doos terug hernemen. Dat doen voor mezelf, is een grote verschuiving van motivatie en dat merk ik zelfs in mijn spel, dat vrijer wordt. Ook nieuwe uitdagingen ga ik aan, zoals de opleiding jazzgitaar, hier komt terug die prestatiedruk kijken, maar in eerste plaats doe ik het voor het spelplezier en de verrijking.

Mijn motivatie om met zangstudies te starten was niet om les te geven, maar omdat ik zo graag zing en daarmee wel op het podium wil staan. Tijdens de opleiding kreeg ik podium kansen, wat telkens een confrontatie was, maar ook genieten. Na het afstuderen zijn de plannen groot, veel op het podium willen staan, een duo zang – gitaar uitbouwen, zingen met een koor… maar op een paar concerten per jaar na, sta ik niet zoveel op dat podium. Zo verminderde mijn motivatie om te blijven zingen, omdat er ‘geen doel’ is. Na een periode van wachten op kansen, wachten op iemand die met mij een duo wil vormen, probeer ik mijn eigen kansen te creëren. Mijn liefde voor zang is ontstaan tijdens het koorzingen en dus nam ik dat terug als startpunt. Aan het begin van het jaar deed ik auditie voor het Octopus kamer- en symfonisch koor en binnenkort sta ik mee op de planken van ‘de Roma’ tijdens mijn eerste project met dit koor. Dit geeft me al zoveel goesting om meer te zingen en mijn stem te onderhouden, wat dan weer een positieve invloed heeft op mijn leerlingen en studenten.

​En zo is de cirkel rond, wanneer mijn motivatie op een laag pitje komt, ga ik die buiten mezelf zoeken, waardoor ik terug de goesting vind en deze komt van binnen uit. Deze goesting en drive straal ik naar buiten en neemt mijn studenten mee in het ‘ik hou van muziek, ik leef mij uit op gitaar en met mijn stem’- verhaal.

Mijn muzikale studies na het secundair onderwijs hebben heel wat jaren in beslag genomen (10 jaar in totaal), ik zeg vaak “ik had arts kunnen zijn ;)”. Na deze master en bacheloropleiding wil ik me nog steeds verder ontwikkelen als muzikant, want ‘volleerd’ kunnen we nooit zijn.
Eerder dit jaar dacht ik eraan voor mijn master in klassieke zang te gaan, om met nog meer bagage, kennis, techniek en vertrouwen op het podium te staan. Maar al snel voelde ik dat deze richting te specifiek en te ‘eng’ was voor mij. Ik wil me als muzikant ontwikkelen in de bredere zin.
In de zangcoaching die ik geef vertrek ik nog steeds van de klassieke stemvorming, je stem op een juiste manier leren gebruiken staat nog altijd centraal. Daarnaast werk ik vooral aan liederen uit de lichte pop en musical muziek. Dit vraagt soms heel wat inspanning om op deze manier te zingen en een mooie begeleiding op gitaar/ piano te vinden, maar de tevreden student als beloning is veel waard. Hierdoor heb ik zelf ontdekt hoe graag ik deze muziek zing, met gitaarbegeleiding. Heerlijk om de nummers in pure eenvoud als gitaar en stem te brengen.

Zo kwam ik weer bij mijn eerste muzikale liefde ‘de gitaar’ die een tijdje naar de achtergrond is geweest tijdens mijn zangstudie. Zelf weer studeren, favoriete stukken terug bovenhalen, begeleiding uitschrijven voor nummer dat ik graag zing,… Het werd duidelijk dat ik hierin wil bijleren, loskomen van de partituur, meer inzicht krijgen in de akkoorden, meer dan enkel de basisakkoorden.

Mijn interesse voor jazzmuziek en jazzgitaar is al aangewakkerd tijdens mijn jaren aan het KSO, maar door keuzes te maken werd die jazzgitaar al snel terug opgeborgen. Na al die jaren ben ik eindelijk gestart met de opleiding jazzgitaar aan het stedelijk conservatorium van Hasselt en met mijn leraar Tim Finoulst kon ik geen betere wensen! Ik heb nog maar een maandje les gehad en vind het al helemaal geweldig. Het is best een uitdaging om mijn eigen instrument op een andere manier te benaderen, maar de goesting is zo groot om bij te leren.

​Je kan je als muzikant heel specifiek en specialistisch toeleggen op 1 ‘vak’ of je kan je blik verruimen en gaan kijken en leren bij de buren. Mijn keuze is deze laatste en ik denk dat dat me als muzikant, maar ook als leerkracht alleen maar ‘rijker’ maakt.