In oktober gaf ik het releaseconcert van mijn plaat "The Storyteller"; het werd een mooi verhaal, waar ik genoot van het brengen van mijn muziek en in verbinding gaan met het aandachtige publiek. Zij waren zo vervuld en enthousiast, dat het me inspireerde en motiveerde om meerdere concerten te geven van "The Storyteller".  

Dit voorjaar had ik 2 concerten gepland, hiervoor zou ik een mooie en akoestiek goede ruimte huren, waar ik jou graag kon ontvangen. Na maanden van plannen, reclame maken, mezelf en de evenementen zichtbaar maken; is er enkel een handvol inschrijvingen. Het concert in Sint-truiden annuleerde ik al eerder, vandaag hakte ik de knoop door om ook het concert in Heusden te annuleren. 

Het is met pijn in het hart dat ik deze keuze maak, want ik wil graag meer mensen bereiken met mijn verhaal en mijn lied. En toch voelt dit de juiste beslissing, want het bezorgde me de afgelopen weken stress en onzekerheid. Door de kleine interesse werd ik getriggerd in pijnpunten als 'niet goed genoeg zijn' en 'niets te bieden hebben'. Hier verloor ik energie aan, energie die ik graag geef aan de dingen die wel stromen. 

Zo dankbaar ben ik voor de stroming in de zangcirkels en klankceremonies die ik mag geven in The secret Garden. Deze voorbereiden en begeleiden geeft me energie, mede dankzij de erkenning die ik ervoor krijg.
​Er is een wisselwerking, een connectie tussen mezelf en de mensen die ik bereik, dit geeft energie. ​

​Er is een vertrouwen in mij, een zachte kracht, die niet 'opgeeft', enkel keuzes maakt voor datgene wat op dit moment goed voelt. Zodat er ruimte komt voor een andere / nieuwe stroming. 

De herfstwind neemt me mee in beweging en ik word uitgenodigd om in de (kleine en grotere) bewegingen die ik maak, rust en gronding te vinden. 

Zoals jullie al lazen kwam mijn plaat uit eind oktober en was er het   releaseconcert in de Clarenhofkapel. De stress en adrenaline die hierbij kwam kijken, maakten dat ik moeilijk kon 'stil vallen'; zakken in de leegte.
​Dit had zijn uiting in vluchtgedrag en altijd 'aan staan'. Dankzij een danssessie 5 ritmes met mijn groep Baskuul, kon ik helemaal in mijn lijf zakken en ontladen. Niet via rust zoals ik dacht nodig te hebben, maar door te bewegen, vol overgave. Dit was zo'n geschenk voor mijn lichaam en mijn zijn, waardoor ik daarna wel die rust kon ingaan. 

In die gronding ontstond ruimte om een volgend project vorm te geven.
Momenteel volg ik mijn laatste jaar (van de 4-jarige opleiding) lichaamsgerichte therapie & sjamanisme. Dit traject heeft me als mens enorm gevoed, bedding gegeven voor mijn groeiproces, en nog zoveel meer waar ik dankbaar voor ben. (misschien iets voor een volgende post :)) 

Daarnaast groeit het laatste jaar mijn verlangen om ook als therapeut te werken met mensen. Dit vind ik heel spannend en dat zorgt ook voor een onrust die in mij leeft.  Tijdens een sessie werd helder wat daaronder ligt: mijn angst om niet goed genoeg te zijn; en om met het de woorden van mijn therapeute te zeggen: "Er zullen mensen zijn die u niet goed genoeg vinden." Dat was een moeilijke om binnen te laten komen, blijven ademen en contact maken met mijn centrum. Een uitnodiging om te voelen dat ik ook dan  blijven staan en te doen waar mijn hart naar roept. 

Toch zit er een weten en vertrouwen in mezelf dat er iets in mij klaar is om die ruimte te bieden aan mensen en hun proces, dat ik ondersteunend kan zijn voor hun groeien. 

Dit vertrouwen werd meer verankerd doordat enkele mensen thuis verschenen met de vraag voor lichaamsgerichte therapie - hoewel ik dit nog niet uitstuurde/ bekend maakte -. Na een eerste "help, en nu?", waarmee ik te rade ging bij mijn supervisor; was en is er veel dankbaarheid voor hun vertrouwen in mij. Dat ook ik die kans krijg om te oefenen in het therapeutschap. En ik geniet, dit werk geeft me energie, blijven oefenen in aanwezig zijn bij mezelf in contact met de ander. 

Dat was ook de start van echt werk maken van op zoek gaan naar een praktijkruimte - want therapie geven in de living, dat komt toch wel heel erg dichtbij. Mijn zoektocht was vruchtbaar, sinds half november huur ik een ruimte in het centrum van Hasselt. En dit is ook een geschenk dat onze thuis terug volledig onze thuis is, zonder praktijkvoering in de living. 

In de kazerne van Herkenrode, ben je welkom in mijn ruimte voor zangcoaching, gitaarles en ook lichaamsgerichte therapie. 

Ik kreeg de vraag of ik ook stembevrijding geef, en zo ja, dan wou deze vrouw dat heel graag bij mij volgen. (zo dankbaar voor dit enthousiasme!)
Dit maakte iets in mij wakker, een inzicht dat ik via stembevrijding mijn 2 passies kan combineren. 

Mijn eerste passie, muziek en zingen, het ontdekken van mijn eigen stem en deze naar buiten laten komen. Via mijn klassieke opleidingen en daarnaast het exploreren van verschillende muziekstijlen en vrij zingen, heb ik een bagage waaruit ik kan putten om mensen in zangcoaching te begeleiden. 
Mensen in contact brengen met hun stem, via hun adem; hen laten zingen en het plezier hierin vinden, dat geeft me voldoening. 

Via het zingen en zangcoaching geven, kwam mijn interesse voor lichaamswerk en therapie. Doorheen mijn opleiding - lichaamsgerichte therapie & shamanisme - is er een passie gegroeid voor dit vak. Via lichaamswerk zoals bio-energetica en authentic movement, kwam ik zelf meer in contact met mijn lichaam en leerde ik wat mijn spanningen me komen vertellen. Steeds meer krijgen we tools hoe we kunnen kijken naar onze potentiële cliënten, door hun lichaam te laten spreken. 

Dit is het beeld dat ik heb van stembevrijding; via lichaamswerk in contact komen met het lichaam, spanning in beweging brengen. Jezelf leren gronden en reguleren en van daaruit stem laten ontstaan. Of door stem te geven, je jezelf kan reguleren en spanning in beweging kan brengen. 

Ik heb al mogen ervaren dat ik dit aan mensen kan bieden, dat ik een veilige ruimte kan creëeren waarin alles mag zijn. Dat hun stem vrij mag gaan klinken, begeleid door drum. Dit geeft me vertrouwen en motivatie om de praktijk van stembevrijding verder te onderzoeken en onderbouwen; zodat dit met zorg voor mezelf en cliënten, in mijn aanbod kan toegevoegd worden. 

Er wordt deze periode al veel geschreven en gedeeld over de Covid-19 crisis die er heerst in de wereld. Extra meningen wil ik hier niet aan toevoegen, maar graag deel ik wel mijn ervaringen in deze periode. Als dit virus ons iets leert is het zeker wel dat we geen controle hebben over een situatie. We hebben geen controle over de uitkomst, geen controle over een reactie van iets buiten onszelf. We kunnen wel bewust omgaan met onze eigen reactie, gaan we ons als slachtoffer opstellen, of gaan we ervoor kiezen om voor onszelf te zorgen, de emoties er laten zijn, wetend dat dit ook weer zal overgaan als we het niet wegsteken of er in blijven hangen. 
Ik besef dat dit veel makkelijker gezegd (geschreven) is dan het in realiteit toepasbaar is. Daarom deel ik graag een stukje van mijn verhaal uit deze periode.

Het begin van de lock-down kwam die moment als een geschenk. Persoonlijk had ik een erg harde en pijnlijke spiegel voorgehouden gekregen. Verlamd van pijn en verdriet wist ik absoluut geen blijf met mezelf. Dankzij de situatie dat we het huis niet uit mochten, kon ik logeren bij vrienden en had ik de tijd en ruimte om deze emoties te gaan doorvoelen. Wat kwamen deze emoties me vertellen? Het werd tijd om uit het patroon te stappen, maar oh boy simpel is dat niet.  Het was tijd om mijn eigen verhaal te gaan schrijven, niet in afhankelijkheid van de ander. 

Maar wat is dan mijn verhaal? Wat wil ik in de wereld zetten? Wat zijn mijn dromen? Vanuit deze vragen ontstond deze nieuwe website, een uiting van wat ik wil bieden en in de wereld zetten. Dat is al een droom die ik werkelijkheid zag worden. En dromen blijf ik doen, ik heb voldoende mensen rond me die me met de voetjes op de grond blijven houden. Maar dromen mag, het is zoiets puurs en mooi, het houdt je in contact met je innerlijke Zijn en speelse innerlijk kind.

Naarmate de lock-down bleef duren, kwam ook meer onzekerheid over de toekomst, hoe zou deze eruit zien als muzikant. Het verplaatsen (naar wanneer?) van mijn project 'Connection' was onvermijdelijk, maar ontzettend jammer vond ik het wel. Het persoonlijke thema, een project waar we al zo lange tijd mee aan het werk waren. In die laatste maanden dat het tot werkelijkheid zou gecreëerd worden, valt het volledig weg. Maar ik heb er vertrouwen in dat uitstel geen afstel is :) 
Ik ga heel graag via muziek in verbinding met anderen; voorlopig even enkel via video's en opname's; maar ik ben dankbaar dat ik via deze digitale weg in huiskamers terechtkom. 

Al eerder schreef ik in deze blog over zelfzorg en zelfliefde. Ook hier wil ik het er graag over hebben, want hier begint ons luisteren naar onszelf en het schrijven van ons eigen verhaal. Alles is input, je voeding, wat je leest, waar je naar luistert,... jij bepaalt of je wil meegaan in de hectiek of angst in de verslaggeving. Luisteren naar je lichaam, is het begin van luisteren naar jezelf. In deze tijd van afzondering en weinig/geen contact speelt de huidhonger ook erg bij me op, het verlangen naar een knuffel, een hand, een fijne aanraking. Voorlopig is het knuffelen met men hondje, bewegen en dansen, een massage aan mezelf geven, op blote voeten door de natuur wandelen. Neemt het het gemis volledig weg, neen, maar het maakt het wel een stuk draaglijker. Wanneer je voor jezelf zorgt, kan je ook voor de ander zorgen.

Het leven zou het leven niet zijn als deze mooie woorden en theorie zo kon worden toegepast... Ook ik ga nog vluchten van de emoties die willen bovenkomen, met een zak chips/chocolade en een glas wijn; of de emoties overvallen me en dan dan kan ik niets anders dan mijn tranen laten stromen. Zoals een goede vriendin me zei "zonder licht kan er geen schaduw zijn" we kunnen wel kiezen om te genieten van het licht en daar onze energie te halen, of ons onder te dompelen in de schaduw - waar ook nuttig werk gedaan wordt. 

We moeten het leven ook niet te serieus of te zwaar nemen. Neem jezelf niet te serieus en ga vooral niet oordelen over jezelf. Was het vandaag geen fantastische dag, morgen is er weer een nieuwe dag. Eén waar je kan kiezen hoe die te beleven, genietend van de kleine dingen zoals de vogels die je wekken, je eerste tas koffie in de ochtend, ... 
De wereld lijkt soms zo een wrede plaats, maar ik onthou toch de schoonheid. Aan deze schoonheid van moeder natuur, verbindingen tussen mensen, tussen mens en dier, tussen mens en natuur, daar draag ik graag in liefde aan bij. 

Muziek en zingen geeft me een poort om naar binnen te keren, in mijn lichaam te zakken en korter bij mezelf te komen. Door te zingen, vanuit een juiste ademhaling, word ik bewust van mijn lichaam. Deze bewustwording gaf me de aanzet om verder te exploreren en voor mijn lichaam (mijn instrument) te zorgen. Via yoga en meditatie vind ik rust en beweging waar nodig, het blijft een mooie wisselwerking (in vorige blogs sprak ik al hoe yoga me als zangeres en muzikant helpt).

Muziek geeft me ook een poort naar vrijheid. Tijdens ecstatic of goa dance mijn lichaam laten bewegen op muziek, soms heel traag, dan explosief, letterlijk de spanningen eruit springen. Dit jaar mocht ik ontdekken hoeveel deugd me dat doet, dansen –  like no one is watching – op blote voeten, in contact met de aarde en daardoor met mezelf. Ook in muziek maken en zingen vond ik meer vrijheid, (niet volledig) weg van in noten en harmonieën denken, exploreren met mijn stem, improvisatie. Die klanken laten komen zonder denken, brengen me ook terug naar binnen, via de resonanties.

​Dit jaar mocht ik een groeiproces ervaren; via muziek, via de natuur, via ceremonies , via lessen, via therapie, via liefhebbende personen rond mij, kon ik meer in mijn eigen kracht gaan staan, vertrouwend op mijn eigen waarde. Van daaruit mijn intentie voor het komende jaar, dat ik vanuit mezelf sterk in de wereld mag staan en dit met liefde kan uitdragen. Vanuit zachtheid naar mezelf, naar mijn omgeving. Mensen kan inspireren met muziek, korter bij zichzelf brengen via de zangcoaching, een publiek kan raken met mijn stem.
​

​Met als hoogtepunt van uiting mijn performance ‘Connection’ op 7 mei 2020. Hoe meer ik studeer aan de muziek die ik ga zingen, hoe dieper ik hem voel zakken en hoe meer raakvlakken ik vind. Dit brengen voor publiek, naast teksten van Virgina Woolf die mijn liefde voor vogels en het pad van het leven uitspreken, vind ik ontzettend spannend, maar het voelt ook heel juist 🙂