Tijd voor vakantie

​Na een rustigere periode ging ik er een paar maanden volledig voor, de motivatie was er om door de week me in te zetten voor mijn leerlingen en zondags naar Antwerpen te trekken voor een heerlijke duo of koorrepetitie. De goesting bruiste om nieuw repertoire in te studeren, want samen muziek maken, dat is nog leuker dan alleen. 

Elke kans om te zingen nam ik, ook al was dat midden in de drukke examenperiode op school, 2 concerten uitvoeren met octopus en op zondag ochtend nog 2 maal de mis gaan zingen. Mijn muzikantenhart leefde op door op het podium te staan en deel te kunnen uitmaken van het grote muzikale geheel.

Eind juni zou er weer iets moois op de planning staan, de 9de symfonie van Beethoven (Ode an die Freude) met het koor en orkest van de Munt, in de Bozar. Iets waar ik reikhalzend naar uitkeek, deze prachtige afsluiter van het schooljaar. Alle repetities kunnen meemaken, tot de week van het concert, toen werd ik wakker met een hese stem. Paniek, frustratie, angst, stress, alles ging er in me om. Een dag thuis rusten, maar dat loste het natuurlijk niet op. Een repetitie meegemaakt waar ikzelf braaf niet heb meegezongen; de volgende dag ging zingen terug een beetje, dus ik kon me niet inhouden om toch mee te zingen tijdens orkestrepetitie. Iets wat ik me de dag nadien meteen moest bekopen want ik voelde me terug bij af, mijn stem was weer bijna weg.

De frustratie was groot en ik stond voor een keuze, of half gaan meezingen, waarschijnlijk forceren en het daarna bekopen met kans op langere schade, of afzeggen. Paniek, twijfels, niemand willen teleurstellen, ze rekenen op mij. Maar ook twijfel in mezelf, dit was toch wat ik wilde, waarom werkt dat lichaam dan niet mee, waarom moet dat net nu voorvallen. Ik wou ook mezelf niet teleurstellen en de kans laten schieten. Toen ik de keuze maakte om af te zeggen, voelde het wel als de juiste voor mezelf. Als ik iets doe, wil ik het ook helemaal goed doen, half zingen hoort daar niet bij. En het risico om nog langer niet te kunnen zingen, dat wou ik mezelf ook niet aandoen.

​De vakantie van 2 maanden is vandaag gestart, thuis blijf ik wel leerlingen ontvangen en coachen. Maar nu, de eerste week even niet. Annuleren van lessen doe ik niet graag, ik stel mensen liever niet teleur, maar nu is het eerst luisteren naar mijn lichaam. 2 maanden ook tijd om te bedenken hoe ik het volgend schooljaar ga aanpakken, om dit scenario zo veel mogelijk te vermijden. Alles met mate, zelfs wat je graag doet 🙂

---