Motivatie als spiegel

Als leerkracht word ik vaak geconfronteerd met motivatie en het gebrek ervan, zowel bij de leerling als bij mezelf . Het is vrij demotiverend om een leerling week na week te horen zeggen “ik heb geen zin, ik wil niet spelen, ik kan dat niet”. Maar, heb ikzelf elk uur evenveel zin om les te geven? Wil ik elke dag met evenveel goesting gitaarspelen of zingen? Geloof ik altijd in mezelf dat ik het kan? Neen. Zo wordt deze ‘probleemstelling’ in de les een spiegel voor mezelf en ga ik op zoek naar mijn eigen motivatie.

Ik ben gitaar gaan studeren om les te geven, om mijn passie te kunnen doorgeven. Na bijna 10 jaar aan de slag te zijn in het deeltijds kunstonderwijs, blijft er van die ‘passie doorgeven’ helaas vaak weinig over. Leerlingen willen dat alles leuk is en liefst niet te moeilijk, maar een instrument leren spelen vergt inspanning. Als leerkracht probeer ik er dan voor te zorgen dat ze ‘een lied kunnen spelen’ als leuk gaan beschouwen en dat dat hun motivatie wordt om te blijven oefenen. Als een leerling na 7 jaar elke week naar de les blijft komen en bij elk nieuw stuk zegt “dat is zo mooi, ik wil dat kunnen spelen”, dan weet ik dat als ik leerkracht in mijn opzet geslaagd ben en dat geeft enorme voldoening omdat die leerling uit zichzelf de motivatie heeft gevonden om te blijven spelen. Hieruit haal ik zelf mijn motivatie om te blijven lesgeven, deze succesverhalen, hoe klein ook, een glimlach van een kind omdat ze   ’s interklaas kapoentje’ kan spelen, is voldoende.

Tijdens mijn studies werd ‘gitaar spelen’ ‘gitaar studeren’, waardoor het soms een opgave werd om de gitaar vast te nemen. Ook zingen werd werken, elke dag bezig zijn met die stemtechniek en je stem als instrument onderhouden met alle bijbehorende confrontaties. Na het behalen van mijn diploma’s viel die wekelijkse prestatiedruk weg, maar daarmee viel ook de motivatie weg. Het heeft een hele tijd geduurd eer ik uit mezelf terug mijn gitaar vastnam en een nieuwe partituur voor mezelf instudeerde. Nu kan ik ervan genieten zelf een stuk te ontdekken en dat leren spelen, of eentje uit de oude doos terug hernemen. Dat doen voor mezelf, is een grote verschuiving van motivatie en dat merk ik zelfs in mijn spel, dat vrijer wordt. Ook nieuwe uitdagingen ga ik aan, zoals de opleiding jazzgitaar, hier komt terug die prestatiedruk kijken, maar in eerste plaats doe ik het voor het spelplezier en de verrijking.

Mijn motivatie om met zangstudies te starten was niet om les te geven, maar omdat ik zo graag zing en daarmee wel op het podium wil staan. Tijdens de opleiding kreeg ik podium kansen, wat telkens een confrontatie was, maar ook genieten. Na het afstuderen zijn de plannen groot, veel op het podium willen staan, een duo zang – gitaar uitbouwen, zingen met een koor… maar op een paar concerten per jaar na, sta ik niet zoveel op dat podium. Zo verminderde mijn motivatie om te blijven zingen, omdat er ‘geen doel’ is. Na een periode van wachten op kansen, wachten op iemand die met mij een duo wil vormen, probeer ik mijn eigen kansen te creëren. Mijn liefde voor zang is ontstaan tijdens het koorzingen en dus nam ik dat terug als startpunt. Aan het begin van het jaar deed ik auditie voor het Octopus kamer- en symfonisch koor en binnenkort sta ik mee op de planken van ‘de Roma’ tijdens mijn eerste project met dit koor. Dit geeft me al zoveel goesting om meer te zingen en mijn stem te onderhouden, wat dan weer een positieve invloed heeft op mijn leerlingen en studenten.

​En zo is de cirkel rond, wanneer mijn motivatie op een laag pitje komt, ga ik die buiten mezelf zoeken, waardoor ik terug de goesting vind en deze komt van binnen uit. Deze goesting en drive straal ik naar buiten en neemt mijn studenten mee in het ‘ik hou van muziek, ik leef mij uit op gitaar en met mijn stem’- verhaal.